zapewnić mu atmosferę spokoju i bezpieczeństwa oraz stały rytmiczny plan dnia;
poświęcić dziecku codziennie trochę czasu na rozmowę, wspólną zabawę, ograniczyć mu czas oglądania telewizji;
odnosić się do dziecka z wyrozumiałością i cierpliwością, rozumieć, że jego "niegrzeczność" nie wynika ze złośliwości,
ale z nieumiejętności kontrolowania swego zachowania;
postępować z dzieckiem konsekwentnie, uzgodnić z nim jego stałe obowiązki i kontrolować czy je wykonuje;
polecenia dane dziecku formułować krótko i jasno, unikać formy rozkazującej, dostosowywać je do możliwości dziecka
( początkowo dobrze jest pomagać w ich wykonaniu);
nie ograniczać nadmiernie ruchliwości dziecka, jego wzmożoną potrzebę ruchu zaspokajać zabawami ruchowymi na świeżym powietrzu, gimnastyką, tańcem, pływaniem itp.,
dbać oto, aby dziecko było czymś ciągle zajęte. Dla dzieci nadpobudliwych szczególnie wskazane są zabawy
tzw. Ciche: układanki, loteryjki, wycinanie, malowanie, lepienie itp.(uczą one wytrwałości i koncentracji uwagi)
zabawy z rówieśnikami organizować pod kontrolą dorosłych (niekiedy pomagać dzieciom w wyborze i zaplanowaniu zabawy, interweniować w przypadku konfliktów, zachęcać do zgody);
na wzmożoną pobudliwość dziecka reagować spokojnie, stosować metody perswazyjne. Krzyk, bicie, straszenie odnoszą wprawdzie chwilowy skutek, pogłębiają jednak nadpobudliwość dziecka;
gdy dziecko przeżywa sytuację konfliktową- nie zostawiać go zbyt długo w napięciu emocjonalnym;
chwalić dziecko, gdy jest grzeczne i potrafi się opanować;
dziecku nadmiernie pobudzonemu proponować czynności relaksujące np. leżenie i słuchanie muzyki (bajki), ciepłą kąpiel lub przytulić je i pogłaskać po głowie itp.;
dbać o to, aby dziecko zasypiało spokojnie.
Co musisz wiedzieć o dzieciach nieśmiałych ?
Pamiętajmy, że jeśli dziecko rzadko przebywa w towarzystwie rówieśników, nie potrafi nawiązać z nimi kontaktu,
nawet jeśli tego pragnie.
Stosunek dziecka do siebie samego, jego ocena własnych zdolności i możliwości zależy przede wszystkim od tego,
jak oceniają je dorośli, zwłaszcza matka i ojciec.
Jeśli dziecko słyszy często ujemne uwagi o swoim zachowaniu, o swoich uzdolnieniach, o swojej urodzie, nabywa przekonania,
że jest od innych gorsze, mniej warte, nabiera poczucia niższości.
Nieśmiałość wynika z przekonania dziecka o tym, że jest od innych gorsze, mniej zręczne, mniej ładne, mniej mądre i z lęku,
że dzieci je wyśmieją, odrzucą, skrzywdzą.
Nieśmiałość to cecha niepożądana, kłopotliwa dla dziecka i jego otoczenia.
Poczucie mniejszej wartości i lęk w sytuacjach społecznych powstałe w latach dziecięcych utrzymują się często przez całe życie. Rodzice powinni troszczyć się o to, by ich dziecko wierzyło w swoje możliwości, akceptowało siebie i aby chętnie i z łatwością nawiązywało kontakty z otoczeniem.
Co musisz wiedzieć o dzieciach agresywnych?
Nie wolno karać dziecka przejawiającego skłonności do agresji w sposób surowy, nie wolno stosować zwłaszcza kar fizycznych; Dziecko bite przez rodziców, bije swoich rówieśników. Kary fizyczne wzmacniają agresywne zachowania dziecka.
Wytworzeniu się postawy agresywnej sprzyja atmosfera nieporozumień i kłótni, w jakiej żyje dziecko.
Uczymy dziecko zaspakajania swoich potrzeb bez stosowania siły i przemocy.
Od najmłodszych lat wdrażamy dziecko do zgodnego obcowania z rówieśnikami, uczymy je współdziałania, współczucia, niesienia pomocy.
Co musisz wiedzieć o dzieciach upartych?
Upór w wieku przedszkolnym bywa dość często zjawiskiem rozwojowym, dziecko uświadamia sobie swoją odrębność i pragnie zaznaczyć niezależność, przeciwstawiając się dorosłym.
Upór przejawiają dzieci, których pragnienia i dążenia cechuje duża siła.
Upór jest dla dorosłych kłopotliwy, jest przejawem niedojrzałości dziecka, nie jest jednak właściwością zadecydowanie negatywną.
Nie należy przełamywać uporu siła, klapsem, przemocą. Tylko cierpliwa perswazja i ukazywania dziecku obiektywnych racji jest środkiem skutecznym.
Jeżeli to możliwe, starajmy się szanować pragnienia i dążenia dzieci, nie podporządkowywać ich sobie tylko dla zasady, dla pokazania, że dorośli zawsze decydują.
LITERATURA, którą warto przeczytać na powyższe tematy:
H. Nartowska "Wychowanie dziecka nadpobudliwego"
H. Nartowska "Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo"
H. Filipczuk "Koledzy i przyjaciele naszych dzieci"
J. Maciaszkowa ,,Nagroda i kara w wychowaniu"
H Spionek "Problemy rozwojowe i wychowawcze wczesnego dzieciństwa"
H. Nartowska "Różnice indywidualne czy zaburzenia rozwoju dziecka przedszkolnego"
Opracowała w oparciu o ww literaturę: mgr Maria B. Skrodzka
